۶ فروردین ۱۳۹۱

22

توی این دو سه سال بارها از خودم پرسیدم فایده ی یه وبلاگ چیه؟ چه قابلیت هایی داره که یه دفتر خاطرات نداره؟ هدفت از این گاه گاه نوشتن ها چیه؟ بالاخره هر کاری باید دلیلی داشته باشه، هدفی دنبال کنه. هیچ وقت جواب خاصی پیدا نکردم، نه قانع شدم که وبلاگ نزنم، نه بعدن تر که بلاگر فیلتر شد وتو بی آنتی فیلتر موندگیم بکلی موتانتیکس رو فراموشش کردم، قانع شدم حذفش کنم. جوابی پیدا نکردم ولی زمان بهم نشون داد، کلِ زندگیم با تمام وجودش نیازمند هدف نیست چه رسه به تک تک روزهاش و اجزاش ولحظه هاش، اینکه تو معمولی ترین کارها چیزایی یاد می گیری که تک تکشون مسیر زندگیتو جهت می ده، اینکه هر روزِ معمولیِ معمولیِ زندگیت رو تا لحظه ای که به پایان نرسوندی ممکن نیست بدونی چه چیزهایی برای یاد دادن بهت داره. الآن هم که همه ی اون پست ها رو می بینم راضیم که وجود دارن، راضیم که به یادم میارن. به یادم میارن که خیلی وقته از 20 سالگیم گذشته و بقیش هم تندِ تند می گذره:)