سهراب سپهری

آسمان آبی تر،

آب آبی تر،

من در ایوانم،رعنا سر حوض

رخت می شوید رعنا

برگ ها می ریزد.

مادرم صبحی می گفت:موسم دلگیری است

من به او گفتم:

زندگانی سیبی است،گاز باید زد با پوست.

...

آفتابی یکدست سارها آمده اند.

تازه لادن ها پیدا شده اند.

من اناری می کنم دانه به دل می گویم:

خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بود

می پرد در چشمم آب انار:اشک می ریزم

مادرم می خندد.

رعنا هم.